Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

no1 [prologue]


εκεινες οι στιγμες αμηχανιας που εχεις οταν εισαι με καποιον και δεν εχετε τι να πειτε ειναι για τους περισσοτερους ανυποφορες...ψαχνεις συνηθως απεγνωσμενα ενα θεμα συζητησης αλλα τοτε ακριβως κολλαει το μυαλο σου και στερευεις απο ιδεες..αργοτερα μπορει να βρεις εικοσι θεματα για συζητηση αλλα εκεινη την ωρα δεν θα σου ερθει ουτε ενα.Αυτες τις στιγμες οι περισσοτεροι τις σιχαινονται,γι'αυτο πολλοι προσπαθουν να αποφυγουν να συναντησουν ανθρωπους που δεν τους ξερουν αρκετα αν ειναι να αναγκαστουν να ανταλλαξουν μαζι τους κατι περισσοτερο απο ενα γεια ή αλλες παρομοιες στερεοτυπες εκφρασεις που μοιαζει να συντελουν εκεινες τις ηλιθιες συζητησεις που ολοι λενε αλλα σε κανεναν δεν αρεσουν..

Αυτη η σιωπη, αλλοτε υψωνει ενα τοιχος αναμεσα στους ανθρωπους (δεν εχω τιποτα να πω με αυτον τον ανθρωπο,αρα δεν ταιριαζουμε,αρα δεν ξαναασχολουμαι,αρα δεν τον γνωριζω πραγματικα ακομα κι αν τελικα ειναι ενας υπεροχος τυπος που θα μπορουσε να γινει κολλητος μου),ειτε κανει την φιλια πιο δυνατη (πραγμα σπανιο,ειναι η αληθεια). Εγω παλι, απολαμβανω αυτην την σιωπη. Λατρευω,εγω να ειμαι χαλαρος και να καταλαβαινω οτι ο αλλος προσπαθει απεγνωσμενα να βρει να πει κατι,οσο χαζο κι αν ειναι. Εγω συνηθως απολαμβανω αυτες τις στιγμες. Τοτε μπορω να ειμαι ο εαυτος μου. Να μην δινω λογαριασμο σε κανεναν. Αντικοινωνικος και αποτομος. Μου την σπαει να ειμαι ευγενικος αλλα και αγενης. 

Προσπαθω,γενικα,να δειχνω οσο πιο κυνικος γινεται. Το εκνευριστικο με μενα ειναι οτι ολοι μου ανοιγονται και με εμπιστευονται. Αλλα για λιγο. Μετα με ξεχναν.. Σαν να ειμαι ο ψυχολογος τους που απλα, οταν αισθανθουν οτι γιατρευτηκαν,χωρις αυτο να ειναι παντα αληθεια,σταματουν απλα τις συνεδρειες. Και μετα κανουν οτι δεν σε ξερουν για να μην δειξουν στους αλλους οτι καποτε ειχαν την αναγκη σου. Μονο οταν διασταυρωθουν οι ματιες σας μπορει καποιος να πιασει αυτο το αισθημα της οικειοτητας που εχετε,αυτα τα μυστικα που σας δενουν για παντα. Αυτο γινεται γιατι ειμαι διπλα τους οταν δεν θελουν κανεναν, αλλα, παρ'ολα αυτα, χρειαζονται εναν ωμο για να κλαψουν και να μιλησουν. Ισως γιατι μπορω να τους ακουω χωρις να τους διακοπτω για να ρωτησω ηλιθιες λεπτομεριες και να κανω ανουσιες ερωτησεις. Και μετα παλι εξαφανιζομαι στην αφανεια της ησυχιας μου. 

Γιατι το κανω αυτο? Δεν εχω καταλαβει μαλλον. Δεν μπορω να πω οτι εχω κανεναν κρυφο ψυχολογο μεσα μου που μιλαει αυτος αντι για μενα και συντονιζει τις κινησεις μου. Οχι,δεν πιστευω οτι ειμαι κανενα διπροσωπο τερας απο αυτα που αλλο ειναι και αλλο δειχνουν, ουτε οτι εχω κανεναν κρυμμενο εαυτο καπου στην συνειδηση μου που ωρες ωρες παιρνει την σκυταλη και μιλαει αυτος για μενα. Απλα ισως ξερω ποτε καποιος χρειαζεται καποιον διπλα του. Οχι απαραιτητα για να μιλησει. Μια φορα καθομουν διπλα σε μια κοπελα που εκλαιγε καπου στη μιση ωρα μεχρι ν αποφασισει να μιλησει κ αυτο για να με ευχαριστησει που καθομαι διπλα της. Το κανω κυριως γιατι εμενα ποτε κανεις δεν ειναι διπλα μου. Ουτε οταν τον θελω,ουτε οταν τον χρειαζομαι,ουτε οταν δεν τον χρειαζομαι. Κανεις ποτε δεν καταλαβαινει τις μεταπτοσεις στην ψυχολογια μου εκτος και αν τις κανω πολυ φανερες. Αλλα τοτε θα τις καταλαβαινε ακομα και ο γατος μου,τι νοημα εχει;

Δεν μου αρεσει να εχω την αναγκη των αλλων αλλα δυστυχως μερικες φορες αυτο ειναι πανω απο τις δυναμεις μου. Μισω το να δειχνω το ποτε ειμαι σκατα ή τελεια ή ετσι κι ετσι αλλα απο την αλλη χρειαζομαι καποιον να το ξερει,να με βοηθησει, να νοιαστει!! Ολοι ειναι τοσο αδιαφοροι και σνομπ που νομιζω οτι σε λιγο θα γινω και εγω. Ειδικα στο σχολειο η κατασταση δεν παλευεται..

Για να καταλαβετε καποια πραγματα, ειμαι ο Πανος και αυτη ειναι η ιστορια της ανουσιας ζωης μου. Ολες οι ζωες,θα μου πειτε ειναι ανουσιες, αλλα η δικια μου παραπαει. Ειμαι 16 χρονων και θελω να γινω χορευτης. Ειμαι πολυ συναισθηματικος αλλα το κρυβω απο την κοινωνια γιατι το θεωρουν τοσο παραξενο οσο και το να εισαι ιδιοφυια. Δεν αντεχουν κατι διαφορετικο απο τα στερεοτυπα που εχουν συνηθισει γυρω τους οποτε προσπαθω να τους πεισω οτι ειμαι τοσο στωικος οσο ειναι και οι αλλοι. Εχω καλα παραδειγματα για να αντιγραφω αλλα και παλι ειναι δυσκολο. Γι'αυτο αποφασισα να κρατησω ενα σημειωματαριο. Και ημερολογιο να το πειτε δεν εχει σημασια.

3 σχόλια:

  1. Όσο και να μην θες να χρειάζεσαι τους άλλους, δεν θα τα καταφέρεις.. Το παραδέχεσαι και μόνος σου, λέγοντας πως υπάρχουν φορές που θες κάποιος απλά να καταλάβει χωρίς να αρθρώσεις λέξη.. Το να συμφιλιωθείς λοιπόν με αυτό είναι η αρχή..
    Για να φτάσει όμως κάποιος στο σημείο να "νιώθει" το κάθε σου συναίσθημα πριν καν το αισθανθείς εσύ ο ίδιος, πρέπει πρώτα να του ανοιχτείς εκούσια, να του δείξεις ποιος είσαι και τι νιώθεις. Μόνο έτσι δημιουργούνται σχέσεις αληθινές..
    Μέχρι να καταφέρω να κάνω συγκεκριμένα άτομα γύρω μου να μου δείξουν το μέσα τους βασανίστηκα πάρα πολύ, γιατί όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να μαντεύεις..Όταν πήραν την απόφαση λοιπόν να με βοηθήσουν να τους "δω" όλα έγιναν πολύ πιο απλά..
    Θεωρώ ότι υπάρχει το άτομο που θα μας καταλάβει και θα μας νιώσει, όσο ιδιότροποι, εκκεντρικοί, περίεργοι, ανυπόφοροι κι αν είμαστε. Χρειάζεται απλά υπομονή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κανεις, ομως, δεν προσπαθησε να μαθει εμενα...ειπες οτι βασανιστηκες πολυ για να κανεις καποια ατομα να σου ανοιχτουν... κανεις δεν προσπαθησε να κανει εμενα να ανοιχτώ...αυτη η αδιαφορια ειναι, ισως, που με πληγωνει περισσοτερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποιες φορές στήνουμε ένα τοίχος άθελα μας και κρατάμε τους άλλους απ' έξω. Δεν τους αφήνουμε περιθώρια. Το έχω κάνει και μπορεί και να το κάνω ακόμα, συνήθως χωρίς καν να το καταλαβαίνω.. Μπορεί βέβαια να μην έχει βρεθεί ακόμη στο δρόμο σου το κατάλληλο άτομο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή