Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

νο3

Δεν πηγα σχολειο χθες. Και ενιωσα υπεροχα. Οχι οτι εχω μεγαλο περιθωριο απουσιων αλλα δεν με νοιαζει. Αν γινοταν να μην ξαναπατησω το ποδι μου εκει, θα το εκανα. Και με μεγαλη μου ευχαριστηση. Ολη η ατμοσφαιρα εκει μεσα με πνιγει και δεν αντεχω. Γιατι εφυγα απο το αλλο μου σχολειο? εκει ηξερα πως να αντιμετωπισω την κατασταση. Ηξερα πως να φερθω και τι να κανω. Ποιοι ειναι μαζι μου και ποιοι εναντιον μου. Ασχημα πραγματα γινονται.

Μα γιατι να κανει κανεις μια καινουργια αρχη? τα παλια ξερει πως να τα αντιμετωπισει.. Πως να τα κανει να μην τον πληγωνουν. Οι μεγαλες αλλαγες απαιτουν μεγαλη δυναμη. Οταν δεν εχεις δυναμη, ομως, αλλα απαιτειται να κανεις μια μεγαλη αλλαγη τι γινεται? Δεν ντρεπομαι γι αυτο που ειμαι οπως πολλοι αλλοι στην θεση μου, δεν ντρεπομαι για τις επιλογες μου. Απλα δεν ανηκω εδω. Ισως δεν ανηκω πουθενα. Μπορει να μ'αρεσει να χορευω, να θελω να γινω χορευτης αλλα δεν ειμαι καλος. Δεν ειμαι αρκετα καλος για να μπορεσω να ανταπεξελθω. Δεν χρειαζεται να μου το πει καποιος, το ξερω, το βλεπω!

Ειναι καποιοι που εχουν πολλα ταλεντα. Που ειναι καλοι σε πολλα πραγματα. Ξερουν τι θελουν και μπορουν να το πετυχουν. Ολοι, θα μπορουσα να πω, πανω κατω, ξερουν τις κλισεις τους. Εγω, οχι. Και για να πω την αληθεια σε τιποτα απ' οσο θυμαμαι δεν εχω υπαρξει πραγματικα καλος. Στον χορο ισως ειχα ελπιδες καποτε αλλα φταιει η ιδιοσυγκρασια μου και το οτι το αφησα και τωρα πια χαθηκε η ευκαιρια μου. Ισως αυτο. Ισως αυτο να ηταν το ταλεντο μου καποτε. Αλλα τωρα, που ειναι πλεον αργα, χαθηκε σαν ενα κρυφο ονειρο που δεν τολμαμε να το πουμε σε κανεναν και μετα απο λιγο βουλιαζει στην ληθη της ψυχης μας.

Στεναχωριεμαι να σκεφτομαι οτι δεν θα καταφερω τιποτα στην ζωη μου. Προσπαθω να μην το φερνω στο μυαλο μου αλλα δεν γινεται. Οχι, δεν ειναι οτι ειμαι ηττοπαθης ή δεν εχω αυτογνωσια, απλα ξερω τι μου γινεται. Καλυτερα να ξερεις απο την αρχη τι μπορεις να κανεις και τι οχι για να μην εχεις ψευτικες ελπιδες και ονειρα.

Ο θανατος ειναι κατι που θα ερθει, και ερχεται τοσο συντομα, οσο διαρκει ενα πεταρισμα των βλεφαρων. Σημασια δεν εχει οτι θα πεθανεις, ούτε το πως, ουτε το ποτε, ολοι καποτε πεθαινουν. Δεν υπαρχει πιο κοινοτυπο αλλα και πιο τραγικο γεγονος. Το μονο σιγουρο στη ζωη ειναι οτι καποτε θα τελειωσει. Σημασια, λοιπον, ειναι πως θα ζησεις την ζωη σου. Τι θα κανεις την στιγμη που πεθαινεις.

Εγω θελω να χορευω. Να εχω προσπαθησει για αυτο και αν δεν τα καταφερω, δεν πειραζει. Η ζωη ειναι μεγαλη και υπαρχει λιγη για ολους μας. Κυνηγοντας τα μεγαλα, ξεχνας αυτα που εχουν σημασια. Αυτα τα μικρα που σου ομορφαινουν την ζωη, ολα αυτα που την κανουν ξεχωριστη. Δεν εχει σημασια αν θα πετυχεις τα ονειρα σου, η προσπαθεια μερικες φορε πετυχαινει περισσοτερα. Αν σου αρεσει κατι, πως μπορεις να μην προσπαθησεις γι' αυτο?

Ακομα κι αν δεν τα καταφερεις, πρεπει, επιβαλλεται να προσπαθησεις. Επιβαλλεται να βαλεις τα δυνατα σου για να τα καταφερεις. Στην πορεια, θα βρεις και αλλα πραγματα που σου αρεσουν και σε γεμιζουν εξισου. Μικρα πραγματα που τα εχεις, ακομα κι αν δεν προσπαθησες, που απλα σου τα χαρισε η ζωη. Αυτα ειναι που δεν τα εκτιμαμε καθολου. Θεωρουμε δεδομενη την υπαρξη τους στην ζωη μασ και δεν τους δινουμε σημασια. Μηπως πρεπει να αρχισουμε να εκτιμαμε και να αγαπαμε αυτα που εχουμε..?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου