no3

Θα 'θελα να μπορουσα να γραψω κατι, ενα βιβλιο χωρις ροη, θεμα, συνεχεια ή συνοχη. Απλα να γραψω τις σκεψεις μου οπως οπως. Ακομα κι αν ειναι συγκχεχυμενα και χωρις νοημα προτασεις και λεξεις. Θα ΄θελα να μπορουσα απλα να γραφω τι νιωθω, τι βλεπω, τι αισθανομαι. Να εγραφα ενα βιβλιο με συναισθηαματα. Τα δικα του συναισθηματα.

Θα ειναι ο κοσμος μου, θα ειναι εγω, αυτα που σκεφτομαι, που φοβαιμαι, που ελπιζω. Αν το διαβασει καποιος, σιγουρα δεν θα το καταννοησει. Γιατι, ποιος καταλαβαινει απολυτα τον τροπο σκεψης του αλλου, ή ακομα και του ιδιου του του εαυτου?

Οταν σκεφτεσαι κατι, και προσπαθεις να το εκφρασεις με λογια, χανει την σημασια του και το νοημα του. Αν δεν προσπαθησουμε, ομως, πως θα ειχαμε εστω και μια ευκαιρια να επικοινωνησουμε πραγματικα με τον αλλον? Μου αρεσει να μενω σιωπηλος γι' αυτο ακριβως, γιατι, αν μιλησω και πω αυτα που σκεφτομαι δεν θα εχουν την ιδια σημασια, δεν θα ηχησουν το ιδιο στα αυτια καποιου αλλου.

Δεν θεωρω οτι ειμαι κανενας περιεργος ή παραξενος ή οτι σκεφτομαι καπως. Ισα ισα, θεωρω και πιστευω οτι ειμαι ιδιος με ολους. Ενας συνηθισμενος νεος που ζει μια φριχτα συνηθισμενη ζωη..Ναι, εχω καποιες αντιληψεις ισως ασυνηθιστες ή βλεπω καποια πραγματα διαφορετικα, μα αυτα ειναι που μας ξεχωριζουν σε αυτην την ζωη. Δεν πιστευω οτι ειναι ουτε εκπληκτικα ουτε αξιοπροσεκτα. Εχω την αναγκη, ομως, καπου να τα καταγραψω..

Αυτην την συνηθισμενη ζωη εγω δεν την αντεχω...

νο3

Δεν πηγα σχολειο χθες. Και ενιωσα υπεροχα. Οχι οτι εχω μεγαλο περιθωριο απουσιων αλλα δεν με νοιαζει. Αν γινοταν να μην ξαναπατησω το ποδι μου εκει, θα το εκανα. Και με μεγαλη μου ευχαριστηση. Ολη η ατμοσφαιρα εκει μεσα με πνιγει και δεν αντεχω. Γιατι εφυγα απο το αλλο μου σχολειο? εκει ηξερα πως να αντιμετωπισω την κατασταση. Ηξερα πως να φερθω και τι να κανω. Ποιοι ειναι μαζι μου και ποιοι εναντιον μου. Ασχημα πραγματα γινονται.

Μα γιατι να κανει κανεις μια καινουργια αρχη? τα παλια ξερει πως να τα αντιμετωπισει.. Πως να τα κανει να μην τον πληγωνουν. Οι μεγαλες αλλαγες απαιτουν μεγαλη δυναμη. Οταν δεν εχεις δυναμη, ομως, αλλα απαιτειται να κανεις μια μεγαλη αλλαγη τι γινεται? Δεν ντρεπομαι γι αυτο που ειμαι οπως πολλοι αλλοι στην θεση μου, δεν ντρεπομαι για τις επιλογες μου. Απλα δεν ανηκω εδω. Ισως δεν ανηκω πουθενα. Μπορει να μ'αρεσει να χορευω, να θελω να γινω χορευτης αλλα δεν ειμαι καλος. Δεν ειμαι αρκετα καλος για να μπορεσω να ανταπεξελθω. Δεν χρειαζεται να μου το πει καποιος, το ξερω, το βλεπω!

Ειναι καποιοι που εχουν πολλα ταλεντα. Που ειναι καλοι σε πολλα πραγματα. Ξερουν τι θελουν και μπορουν να το πετυχουν. Ολοι, θα μπορουσα να πω, πανω κατω, ξερουν τις κλισεις τους. Εγω, οχι. Και για να πω την αληθεια σε τιποτα απ' οσο θυμαμαι δεν εχω υπαρξει πραγματικα καλος. Στον χορο ισως ειχα ελπιδες καποτε αλλα φταιει η ιδιοσυγκρασια μου και το οτι το αφησα και τωρα πια χαθηκε η ευκαιρια μου. Ισως αυτο. Ισως αυτο να ηταν το ταλεντο μου καποτε. Αλλα τωρα, που ειναι πλεον αργα, χαθηκε σαν ενα κρυφο ονειρο που δεν τολμαμε να το πουμε σε κανεναν και μετα απο λιγο βουλιαζει στην ληθη της ψυχης μας.

Στεναχωριεμαι να σκεφτομαι οτι δεν θα καταφερω τιποτα στην ζωη μου. Προσπαθω να μην το φερνω στο μυαλο μου αλλα δεν γινεται. Οχι, δεν ειναι οτι ειμαι ηττοπαθης ή δεν εχω αυτογνωσια, απλα ξερω τι μου γινεται. Καλυτερα να ξερεις απο την αρχη τι μπορεις να κανεις και τι οχι για να μην εχεις ψευτικες ελπιδες και ονειρα.

Ο θανατος ειναι κατι που θα ερθει, και ερχεται τοσο συντομα, οσο διαρκει ενα πεταρισμα των βλεφαρων. Σημασια δεν εχει οτι θα πεθανεις, ούτε το πως, ουτε το ποτε, ολοι καποτε πεθαινουν. Δεν υπαρχει πιο κοινοτυπο αλλα και πιο τραγικο γεγονος. Το μονο σιγουρο στη ζωη ειναι οτι καποτε θα τελειωσει. Σημασια, λοιπον, ειναι πως θα ζησεις την ζωη σου. Τι θα κανεις την στιγμη που πεθαινεις.

Εγω θελω να χορευω. Να εχω προσπαθησει για αυτο και αν δεν τα καταφερω, δεν πειραζει. Η ζωη ειναι μεγαλη και υπαρχει λιγη για ολους μας. Κυνηγοντας τα μεγαλα, ξεχνας αυτα που εχουν σημασια. Αυτα τα μικρα που σου ομορφαινουν την ζωη, ολα αυτα που την κανουν ξεχωριστη. Δεν εχει σημασια αν θα πετυχεις τα ονειρα σου, η προσπαθεια μερικες φορε πετυχαινει περισσοτερα. Αν σου αρεσει κατι, πως μπορεις να μην προσπαθησεις γι' αυτο?

Ακομα κι αν δεν τα καταφερεις, πρεπει, επιβαλλεται να προσπαθησεις. Επιβαλλεται να βαλεις τα δυνατα σου για να τα καταφερεις. Στην πορεια, θα βρεις και αλλα πραγματα που σου αρεσουν και σε γεμιζουν εξισου. Μικρα πραγματα που τα εχεις, ακομα κι αν δεν προσπαθησες, που απλα σου τα χαρισε η ζωη. Αυτα ειναι που δεν τα εκτιμαμε καθολου. Θεωρουμε δεδομενη την υπαρξη τους στην ζωη μασ και δεν τους δινουμε σημασια. Μηπως πρεπει να αρχισουμε να εκτιμαμε και να αγαπαμε αυτα που εχουμε..?

νο2.. [the present]

Ειχα τα γενεθλια μου,μια βδομαδα και τρεις μερες πριν,αλλα ποιος μετραει? Διασχιζω το 18ο ετος της ζωης μου. Δεν ξερω αν αυτο με κανει να χαιρομαι ή να λυπαμαι. Δεν θελω να μεγαλωσω.. Ειναι τοσο σχετικος ο χρονος, που με τρομαζει. Αυτα τα γενεθλια ηταν,μπορω να πω, τα λιγοτερο αξιοπροσεχτα που εχω περασει ποτε. Δεν αξιζει να τα θυμαται κανεις..

Το πιο ομορφο δωρο που μπορεις να κανεις ειναι τα λουλουδια. Τοσο ζωντανα, τοσο ομορφα, αντανακλουν εναν κοσμο που δεν μπορουμε να δουμε, εναν κοσμο που η ομορφια εχει αλλο νοημα, που ο χρονος κυλαει αλλιως, τα χρωματα ειναι πιο εντονα,πιο ζωντανα, τα σχηματα παιρνουν αλλη υποσταση. Δεν υπαρχει η εννοια λουλουδι, αλλα η καθαρη ομορφια, αυτη καθ' εαυτη. Τα χρωματα, με τον δικο τους χορο μπλεκονται και σχηματιζουν εικονες και μορφες που ουτε να φανταστουμε μπορουμε. Εμεις, βλεπουμε μονο εναν στεγνο αντικατοπτρισμο που δεν εχει καμια σχεση με αυτον τον αλλον, ομορφο κοσμο. Το μονο που βλεπουμε ειναι μια απομιμηση που, αν και δεν εχει σχεση με την πραγματικοτητα, παραμενει μια πολυ ομορφη σκια μιας ομορφιας που μπορουμε να δουμε μονο με τα ματια της ψυχης μας. Γι' αυτο μου αρεσουν τα λουλουδια, σε αναγκαζουν να ανοιξεις τα ματια της ψυχης σου, να βγεις απο τον χρονο για λιγα δευτερολεπτα και να θαυμασεις αυτο που βλεπεις, που νιωθεις, που αγγιζεις..

Δεν μου χαρισε κανενας ενα λουλουδι. Δεν μου χαρισε κανενας τιποτα. Δεν ειδα κανεναν εκεινη την μερα και κανενας δεν μου ειπε απο τα βαθυ της καρδιας του χρονια πολλα! Μα εγω..... Αντι να ειμαι πολυχρονος θα προτιμουσα να ημουν πολυχρωμος! Μην μου πεις χρονια πολλα, δεν θελω να ζησω πολυ, χρονια καλα να μου ευχηθεις, αυτο αξιζει περισσοτερο! Και αντι να εχω ο,τι επιθυμω, ευχησου μου να προσπαθω να πετυχω αυτα που θελω... Και οχι, να μην πετυχω ολους τους στοχους μου γιατι θα βαρεθω, ας μου μεινει και κατι να λεω οτι δεν τα καταφερα γιατι και η αποτυχια ειναι μερος της ζωης. Ευχησου μου να κοιταω ψηλα στ' αστερια και να μην χανω την ελπιδα μου, να πολεμω. Μην μου ευχεσαι τυποποιημενες ευχες χωρις κανενα νοημα για σενα... Μονο δυναμη να εχω να σηκωνομαι οταν θα πεφτω γιατι ετσι κι αλλιως, αλλοτε θα χανω τον δρομο μου και αλλοτε θα βρισκω καινουργιους να πορευομαι... Μονο την αγαπη να βρω...να αγαπησω και να αγαπηθω!! Κανενας δεν μου ευχηθηκε απο κοντα.... Εγω μια αγκαλια ηθελα μονο και ας μην μου ευχοταν κανενας τιποτα...

Μεσα στην ταξη εβαλα τα κλαματα. Δεν ηθελα αλλα δεν μπορουσα να το σταματησω. Δεν με καταλαβαν τα παιδια, παντα καθομαι τελευταιο θρανιο μονος μου. Μονο η καθηγητρια με ειδε. Με λυπηθηκε, το ξερω. Το μισω να με λυπουνται. Μετα κατι ειπε, αδυνατω να θυμηθω τι, και ολοι γυρισαν και με κοιταξαν. Καταστροφη. Σηκωθηκα και εφυγα, τρεχοντας σχεδον. Καθως εβγαινα, ενιωθα τα βλεμματα ολων στην ταξη στραμμενα πανω μου, εκαιγε η πλατη μου και εγω ηθελα απλα να ξεφυγω. Μολις βγηκα, αρχισα να τρεχω στους διαδρομους του σχολειου. Ειναι τρομακτικοι αδειοι. Ενα αχρωμο τουνελ με πολλες πορτες, πορτες που βγαζουν παντου και πουθενα. Εφιαλτης. Ενας αδειος εφιαλτης. Το σχολειο, γενικα, ειναι ενα μερος αδειο. Ολα ειναι ουδετερα και μουντα. Σαν νοσοκομειο και χειροτερα, γιατι στο νοσοκομειο δεν ειναι κανενας χαρουμενος και κανενας δεν θελει να αρχισει να γελαει.. Αλλα το σχολειο...... Με τρομαζει αυτη η κενοτητα του. Εκτος απο στιγμες δεν σου προσφερει τιποτα. Και τις στιγμες στις προσφερουν οι συμμαθητες σου οχι αυτο. Ειναι εκπληκτικο πως ενω το βλεπεις δεν νιωθεις τιποτα. Οχι, οχι, δεν το βλεπεις καν. Το κοιτας αδιαφορα, συνηθισμενος στην οψη του, χωρις να κοιτας, χωρις να σκεφτεσαι, χωρις να σου προκαλει κανενα αισθημα.

Αυτες οι σκεψεις μου ειχανε περασει απο το μυαλο, οταν σταματησα το κλαμα... Ηρεμησα. Μερικες βαθιες ανασες βοηθουν, αν και θα προτιμουσα μια σοκολατα. Αυτη σε κανει να αισθανεσαι πραγματικα καλυτερα, να ηρεμεις. Δεν μου αρεσε που με ειδαν τα παιδια να κλαιω. Δεν το θεωρω κακο, ντροπιαστικο περισσοτερο. Την στιγμη που κλαις εισαι ενα παιδι. Ξεγυμνωνεσαι, αθελα σου, απο τους τοιχους που εχεις υψωσει γυρω σου, για να κρυψεις ολα οσα φοβασαι οι αλλοι να δουν, και εμφανιζεται ο πραγματικος σου εαυτος. Οι αλλοι σε βλεπουν οπως εισαι, αληθινο και ακεραιο. Το θεωρω ηλιθιο να σε λυπουνται οταν κλαις. Δεν υπαρχει πιο ομορφο συναισθημα, πιο αληθινη πραξη. Δεν μπορεις να προσποιηθεις, δεν μπορεις παρα να εισαι ο εαυτος σου. Οταν κλαις, μαζι με τα δακρυα βγαινει και ολη η ενταση που κρατας μεσα σου, ο,τι κουβαλας τοσο καιρο φευγει και κυλαει μαζι τους. Εγω λυπαμαι τους ανθρωπους που δεν κλαινε. Δεν θα νιωσουν ποτε αυτο το αισθημα απολυτης ελευθεριας, αυτο το αισθημα απελευθερωσης. Νιωθεις οτι μπορεις να πεταξεις, να φυγεις. Οταν κλαις, σταματαει ο χρονος σε εκεινη τη στιγμη και ολα μοιαζουν να κυλανε πιο αργα. Ειναι η ιερη στιγμη που ολη η απελπισια εξαφανιζεται και παιρνει την θεση της η ηρεμια και η αυτοσυγκρατηση. 

Με βοηθαει το να κλαιω. Και μ' αρεσει. Αλλα οχι μπροστα στους αλλους. Σιχαινομαι να προκαλλω τον οικτο τους. Γιατι ολοι τωρα, οταν επιστρεψω, θα με ρωτησουν με προσποιητη περιεργεια τι εχω. Οταν εισαι χαλια ολοι ξαφνικα θελουν να μοιραστεις τον πονο σου μαζι τους. Οταν εισαι καλα δεν ενδιαφερεις κανεναν. Εγω αυτο το σιχαινομαι. Αλλα, να παρει η ευχη, θελω να δειξουν λιγο ενδιαφερον. Ναι, μπορει να ειναι προσποιητη αυτη η προσοχη που θα μου δειξουν, αλλα για λιγο τουλαχιστον θα με προσεξουν, θα νοιαστουν εστω και για ψεμματα... Γιατι, οσο και αν δεν θελεις να τραβας την προσοχη, την χρειαζεσαι. Μπορει να μην εισαι εγωκεντρικος αλλα θελεις να ξερεις οτι κατι σημαινεις στους αλλους. Μπορει να μην μου αρεσει να κοινοποιω τα συναισθηματα μου με εναν τοσο απογυμνωμενο τροπο αλλα ισως, καπου μεσα μου, επιζητω να το δειξω, για να καταλαβουν και αυτοι οτι ειμαι ανθρωπος, οτι εχω αναγκες, συναισθηματα και αισθηματα.

Εκλαψα γιατι χρειαζομουν εναν φιλο. Εναν φιλο σε εναν χωρο εχθρικο που ολα με διωχνουν... Θελω να εξαφανιστω αλλα φοβαμαι οτι δεν θα το καταλαβει κανεις..

no1 [prologue]

εκεινες οι στιγμες αμηχανιας που εχεις οταν εισαι με καποιον και δεν εχετε τι να πειτε ειναι για τους περισσοτερους ανυποφορες...ψαχνεις συνηθως απεγνωσμενα ενα θεμα συζητησης αλλα τοτε ακριβως κολλαει το μυαλο σου και στερευεις απο ιδεες..αργοτερα μπορει να βρεις εικοσι θεματα για συζητηση αλλα εκεινη την ωρα δεν θα σου ερθει ουτε ενα.Αυτες τις στιγμες οι περισσοτεροι τις σιχαινονται,γι'αυτο πολλοι προσπαθουν να αποφυγουν να συναντησουν ανθρωπους που δεν τους ξερουν αρκετα αν ειναι να αναγκαστουν να ανταλλαξουν μαζι τους κατι περισσοτερο απο ενα γεια ή αλλες παρομοιες στερεοτυπες εκφρασεις που μοιαζει να συντελουν εκεινες τις ηλιθιες συζητησεις που ολοι λενε αλλα σε κανεναν δεν αρεσουν..

Αυτη η σιωπη, αλλοτε υψωνει ενα τοιχος αναμεσα στους ανθρωπους (δεν εχω τιποτα να πω με αυτον τον ανθρωπο,αρα δεν ταιριαζουμε,αρα δεν ξαναασχολουμαι,αρα δεν τον γνωριζω πραγματικα ακομα κι αν τελικα ειναι ενας υπεροχος τυπος που θα μπορουσε να γινει κολλητος μου),ειτε κανει την φιλια πιο δυνατη (πραγμα σπανιο,ειναι η αληθεια). Εγω παλι, απολαμβανω αυτην την σιωπη. Λατρευω,εγω να ειμαι χαλαρος και να καταλαβαινω οτι ο αλλος προσπαθει απεγνωσμενα να βρει να πει κατι,οσο χαζο κι αν ειναι. Εγω συνηθως απολαμβανω αυτες τις στιγμες. Τοτε μπορω να ειμαι ο εαυτος μου. Να μην δινω λογαριασμο σε κανεναν. Αντικοινωνικος και αποτομος. Μου την σπαει να ειμαι ευγενικος αλλα και αγενης. 

Προσπαθω,γενικα,να δειχνω οσο πιο κυνικος γινεται. Το εκνευριστικο με μενα ειναι οτι ολοι μου ανοιγονται και με εμπιστευονται. Αλλα για λιγο. Μετα με ξεχναν.. Σαν να ειμαι ο ψυχολογος τους που απλα, οταν αισθανθουν οτι γιατρευτηκαν,χωρις αυτο να ειναι παντα αληθεια,σταματουν απλα τις συνεδρειες. Και μετα κανουν οτι δεν σε ξερουν για να μην δειξουν στους αλλους οτι καποτε ειχαν την αναγκη σου. Μονο οταν διασταυρωθουν οι ματιες σας μπορει καποιος να πιασει αυτο το αισθημα της οικειοτητας που εχετε,αυτα τα μυστικα που σας δενουν για παντα. Αυτο γινεται γιατι ειμαι διπλα τους οταν δεν θελουν κανεναν, αλλα, παρ'ολα αυτα, χρειαζονται εναν ωμο για να κλαψουν και να μιλησουν. Ισως γιατι μπορω να τους ακουω χωρις να τους διακοπτω για να ρωτησω ηλιθιες λεπτομεριες και να κανω ανουσιες ερωτησεις. Και μετα παλι εξαφανιζομαι στην αφανεια της ησυχιας μου. 

Γιατι το κανω αυτο? Δεν εχω καταλαβει μαλλον. Δεν μπορω να πω οτι εχω κανεναν κρυφο ψυχολογο μεσα μου που μιλαει αυτος αντι για μενα και συντονιζει τις κινησεις μου. Οχι,δεν πιστευω οτι ειμαι κανενα διπροσωπο τερας απο αυτα που αλλο ειναι και αλλο δειχνουν, ουτε οτι εχω κανεναν κρυμμενο εαυτο καπου στην συνειδηση μου που ωρες ωρες παιρνει την σκυταλη και μιλαει αυτος για μενα. Απλα ισως ξερω ποτε καποιος χρειαζεται καποιον διπλα του. Οχι απαραιτητα για να μιλησει. Μια φορα καθομουν διπλα σε μια κοπελα που εκλαιγε καπου στη μιση ωρα μεχρι ν αποφασισει να μιλησει κ αυτο για να με ευχαριστησει που καθομαι διπλα της. Το κανω κυριως γιατι εμενα ποτε κανεις δεν ειναι διπλα μου. Ουτε οταν τον θελω,ουτε οταν τον χρειαζομαι,ουτε οταν δεν τον χρειαζομαι. Κανεις ποτε δεν καταλαβαινει τις μεταπτοσεις στην ψυχολογια μου εκτος και αν τις κανω πολυ φανερες. Αλλα τοτε θα τις καταλαβαινε ακομα και ο γατος μου,τι νοημα εχει;

Δεν μου αρεσει να εχω την αναγκη των αλλων αλλα δυστυχως μερικες φορες αυτο ειναι πανω απο τις δυναμεις μου. Μισω το να δειχνω το ποτε ειμαι σκατα ή τελεια ή ετσι κι ετσι αλλα απο την αλλη χρειαζομαι καποιον να το ξερει,να με βοηθησει, να νοιαστει!! Ολοι ειναι τοσο αδιαφοροι και σνομπ που νομιζω οτι σε λιγο θα γινω και εγω. Ειδικα στο σχολειο η κατασταση δεν παλευεται..

Για να καταλαβετε καποια πραγματα, ειμαι ο Πανος και αυτη ειναι η ιστορια της ανουσιας ζωης μου. Ολες οι ζωες,θα μου πειτε ειναι ανουσιες, αλλα η δικια μου παραπαει. Ειμαι 16 χρονων και θελω να γινω χορευτης. Ειμαι πολυ συναισθηματικος αλλα το κρυβω απο την κοινωνια γιατι το θεωρουν τοσο παραξενο οσο και το να εισαι ιδιοφυια. Δεν αντεχουν κατι διαφορετικο απο τα στερεοτυπα που εχουν συνηθισει γυρω τους οποτε προσπαθω να τους πεισω οτι ειμαι τοσο στωικος οσο ειναι και οι αλλοι. Εχω καλα παραδειγματα για να αντιγραφω αλλα και παλι ειναι δυσκολο. Γι'αυτο αποφασισα να κρατησω ενα σημειωματαριο. Και ημερολογιο να το πειτε δεν εχει σημασια.